Niemand zal ontkennen dat we met een paar fikse crises kampen; klimaat, stikstof, voedsel, biodiversiteit en waterhuishouding staan allemaal onder druk. Maar de reactie daarop laat zich splitsen langs de lijnen van de ‘profeten en tovenaars’.

In 1947 lanceerde George Marshall, de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, een plan voor de economische wederopbouw van de door oorlog getroffen landen in Europa. Het idee was om alle landen te voorzien van geld en goederen.

Historicus Jan Zwemer schreef een ode aan uitvinder Piet Oosterling die zijn stempel heeft gedrukt op de mechanisatie in de Nederlandse landbouw.

„Concentratie van bedrijven is kenmerkend geworden voor de voedselketen”, stelt Jennifer Clapp, hoogleraar Mondiale Voedselzekerheid en Duurzaamheid aan de Universiteit van Waterloo in Canada. „Met hun dominante positie hebben ze onevenredig veel invloed”

Ongeveer de helft van de wereldbevolking heeft te kampen met een tekort aan mineralen, spoorelementen of vitamines, ofwel micronutriënten. Niet alleen in lage inkomenslanden, maar ook in onze contreien.

Het beeld is grimmig. Miljoenen mensen displaced en in armoede gedreven door klimaatverandering, COVID-19 en internationale conflicten. Een escalerende voedselcrisis die voortvloeit uit mislukte oogsten en stijgende kosten van levensonderhoud.

Ongeveer de helft van de wereldbevolking, zo’n vier miljard mensen, is ondervoed of heeft te kampen met overgewicht en obesitas. Bijna een kwart daarvan, iets minder dan een miljard mensen, lijdt daadwerkelijk honger en dat aantal stijgt weer.

Het Europese beleid is erop gericht om invasieve exoten te vuur en te zwaard te bestrijden. Of dat lukt is een tweede. Los daarvan vragen onderzoekers zich af of het beeld niet al te negatief is. Kunnen invasieve exoten niet ook een verrijking vormen?