Het beeld is grimmig. Miljoenen mensen displaced en in armoede gedreven door klimaatverandering, COVID-19 en internationale conflicten. Een escalerende voedselcrisis die voortvloeit uit mislukte oogsten en stijgende kosten van levensonderhoud.

Ongeveer de helft van de wereldbevolking, zo’n vier miljard mensen, is ondervoed of heeft te kampen met overgewicht en obesitas. Bijna een kwart daarvan, iets minder dan een miljard mensen, lijdt daadwerkelijk honger en dat aantal stijgt weer.

Het Europese beleid is erop gericht om invasieve exoten te vuur en te zwaard te bestrijden. Of dat lukt is een tweede. Los daarvan vragen onderzoekers zich af of het beeld niet al te negatief is. Kunnen invasieve exoten niet ook een verrijking vormen?

Ongeveer tegelijk met het verschijnen van de notitie ‘Water en bodem sturend’ van minister Harbers van Infrastructuur en Waterstaat, werd er in mijn elektronische postbus aandacht gevraagd voor een boek van Annie Proulx over vennen, veen en moerassen.

De stallen sluiten en voedsel maken met microben kan dierenleed voorkomen en ruimte maken voor natuur en biodiversiteit. Deze ultieme vorm van land sparing vraagt wel om een fundamentele verandering van de relatie tussen boer en bord.

De productiviteitsgroei in de landbouw stagneert sinds 2011 en zelfs zoveel dat die de verwachte bevolkingsgroei tot 2050 niet kan bijbenen. Krijgen Thomas Malthus en zijn epigonen dan toch gelijk met hun visioenen van miljoenen hongerdoden?

In juni volgend jaar organiseert de Afrikaanse Unie een topbijeenkomst over (kunst)mest en bodemgezondheid. Henk Breman was uitgenodigd voor een brainstormsessie in Nairobi als aftrap voor een tweede Afrikaans actieplan en geeft hier zijn impressies.